فکر می‌کردم وقتی بزرگ شدم همه چیز معنی پیدا می‌کنه، اما سردرگم‌ترم!

یه احساسی درونم رخنه کرده که دقیقا نمی‌تونم توصیفش کنم. یه احساس ج و خمیری، با رنگ سبز لجنی و ذراتی شن مانند درونش که صورتی چرکه. یه احساس کثیف و نچسب. دقیق‌تر بخوام بگم، احساس این که خودم کثیف و نچسب هستم. اونقدر نچسب که نچسب بودنم تجسم پیدا کرده و به شکل خمیری متعفن خودش رو نشون می‌ده. همچین حسی. احساس این که یه اشتباهی انجام دادم که دقیقا نمی‌دونم چیه. و غلیانی درونم دارم که باید این اشتباه رو درست کنم اما نمی‌دونم چطور.